Twibbatical (part one)

Maandag 13 december 2010
Ik heb besloten drie weken niet te twitteren. Het is een vrij impulsief besluit, deze 'Twibbatical'. Maar na het wereldkundig te hebben gemaakt, is er geen weg terug. Demonstratief verplaats ik het Tweetdeck-icoontje naar de prullenbak.

Dinsdag 14 december 2010
Ik durf het eigenlijk niet toe te geven, maar ik mis Twitter. Stiekem open ik Twitter via het web en scroll door de tweets. Het voelt als een koekje pikken uit moeder's koektrommel. Snel sluit ik www.twitter.com. Ik gooi het erop dat ik Twitter mis omdat ik gewoonweg een nieuwsgierig mens ben. Nieuwsgierig naar, zeg ik tegen mezelf, vooral onbenulligheden, toch? Twexit dus!

Woensdag 15 december 2010
Gisteravond toch weer even de Twitter-pagina bezocht. Maar echt waar, dat had een reden. Een nieuwe volger had zich gemeld, en ik wilde even kijken naar zijn bio. Ik zie dat het aantal volgers van @zinenzo onder de 125 is gekomen. Dat waren er een paar dagen geleden meer. Zou een Twibbatical ook verlies aan volgers betekenen? Misschien wel... Kop op, juist goede keuzes vragen vaak offers, houd ik mezelf voor. Still going strong, met mijn Twibbatical.

Vrijdag 17 december 2010
De cold-turkey-aanpak werpt z'n vruchten af, lijkt het. Na maandag abrupt te zijn gestopt met tweeten, heb ik vandaag voor het eerst geen neiging meer dan toch minstens even Twitter.com te bezoeken. Terwijl de verleiding letterlijk door de brievenbus komt. Het nieuwe boek 'In de familie', met daarin een interview van mijn hand, ligt op de mat. Prachtig vormgegeven, met hardcover, een plaatje om inderdaad... even te tweeten.

Donderdag 22 december 2010
Ik ben helemaal afgekickt, geloof ik. Ik leef inmiddels al enkele dagen zonder m'n Twitter-pagina bekeken te hebben. Net toch even een bezoekje gebracht en ik verbaas me over de reactie. Wat ik ruim een week geleden niet voor mogelijk had gehouden, gebeurt nu: de tweets interesseren me eigenlijk niet. Excuses aan alle aardige tweeps, maar dat ds. X een preek maakt over Mattheus Y en tweep A gaat slapen, terwijl tweep B een linkje doorstuurt van een geinig YouTube-filmpje kan aardig zijn om te volgen, maar niet voor mij, blijkbaar. Hoe komt dat? Ik heb er altijd protest tegen aangetekend. Maar hebben diegenen die stellen dat Twitter een tijdverspillende, ietwat onzinnige bezigheid is dan toch gelijk? En: heb ik daar dan zelf al ruim anderhalf jaar aan meegedaan? Plus: ga ik daar - als ik tot de conclusie kom dat dit werkelijk zo is - mee door?
Weet je wat, ik hoop komende dagen een mooie, rustige Kerst te beleven. Daarna gaat de bezinning verder: wel of geen Twitter in 2011. En wat de uitkomst daarvan ook is: beste tweeps: @zinenzo wenst jullie een mooie Kerst en een goed 2011! Hoe dan ook, heb ik afgelopen jaar van jullie tweets genoten. Bedankt!

Twitter-sabbatical

Dit jaar sluit ik af met een Twitter-sabbatical. Drie weken zet ik Tweetdeck achter slot en grendel. Ik zoek de Twitter-stilte. Twitter, merk ik, gaat een beetje teveel tussen m’n oren zitten.

Ik vind Twitter een prachtig social medium, dat staat buiten kijf. Maar toen ik afgelopen weken een paar keer droomde in ‘tweets’, ging er een alarmbelletje rinkelen. Heeft dit medium misschien meer impact op mijn leven dan ik wil? En zo ja, wil ik dát?

Het antwoord op de laatste vraag is duidelijk: dat wil ik niet. Stephan Covey verwoordt het heel raak in het nieuwste nummer van M&L: ‘Internet is een fantastische dienaar, maar een uiterst slechte meester.’

Ook Twitter mag mijn meester niet zijn. Daarom geef ik @zinenzo vervroegd kerstvakantie. Oké dan, één tweetje volgt komende weken nog: een fijne kerstwens voor al mijn trouwe tweeps.